આપણી ગુજરાતીમાં બે શબ્દ ઉચ્ચારમાં સરખા લાગે પણ અર્થ બદલી જાય. ખોટ ને ખોટ્ય. ખોટ એટલે ઉણપ. ખામી. શારિરીક કે માનસિક ઓછપ. ભૌતિક સંપતિની અછત. ખોટ શબ્દ મોટે ભાગે ભૌતિક વસ્તુના સંદર્ભમાં વધારે વપરાય છે. દા.ત. ધંધામાં ખોટ જવી, કોઇ મહત્વની જે જવાબદાર વ્યકિત વિદાય લે કે જેનાવિના બધુ જ અટકી પડે એ ખોટ કદી ન પુરાય. એવો જ બીજો શબ્દ જરા ઉચ્ચારભેદ સાથે 'ખોટ્ય' એ ખાસ કરીને એવી વ્યકિત કે વસ્તુ માટે વપરાય છે કે જે બહુ લાંબા સમયની ઝંખના પછી મળી હોય ને બીજી વાર મળવાની શક્યતા ઓછી હોય. કિંમતી વસ્ત્ર અલંકારો, ને બીજી ભોગવિલાસની સામગ્રી. એ સિવાય અનેક બાધાઆખડી ને લાંબા સમયના અંતરે પ્રાપ્ત થતુ સંતાન. ખાસ કરીને આપણા સમાજ માટે દિકરો. એક નહિ પણ સાત ખોટ્યનો મનાય.
આસંદર્ભમાં વિચારીએ તો ભૌતિક સંપતિ, ખાસ કરીને થોડા શ્રીમંતો ને નસીબદારોને બાદ કરતા વિશાળ જનસમુદાયને અમુક પ્રસંગોપાત જ મળતી હોય. કિંમતી વસ્ત્ર ને અલંકારો લગ્ન સમયે જ મળે. ખાસ કરીને બહેનોને.એટલે એ'ખોટય' ના ગણાય. એને વાપરવા કે ભોગવવા કરતા એને સાચવવામાં જ બધો આનંદ સમાઇ જાય છે. બહુ બહુ તો આપણે એના માલિક હોવાનો સંતોષ લઇ શકીએ. આમ જુઓ તો આપણા રોજબરોજના જીવનમાં એનો કોઇ ઉપયોગ નથી. કિંમતી કાચના વાસણો અભરાઇ કે શોકેઇસ શોભાવે છે. બાકી રોજના કામમાં તો તાંબા પિતળ કે એલ્યુમીનિયમના ઠોબરા જ કામમાં આવે છે.કિંમતી વસ્ત્રો કે ઘરેણા સારા પ્રસંગની રાહ જોતા જોતા જ સિનિયર સીટીજન થઇ જાય. પહેરવાનો પ્રસંગ આવે ત્યારે શરીર કે મન એને લાયક બહુધા નથી રહેતુ. ખાસ કરીને મધ્યમ વર્ગની બહેનો કે જેને પોતાના પ્રસંગે જે એકવાર જ સાંપડે. એનો આનંદ માત્ર વસ્તુ હોવામાં જ સમાઇ જાય . આતો ભૌતિક વસ્તુની મર્યાદાની વાત થઇ પણ જીવંત વ્યકિતમા સંદર્ભમાં જોઇએ તો કયારેક ખોટ્યના સંતાનો પણ ખોટ્માં જાય છે.એને એટલા લાડકોડમાં ઉછેરવામાં આવે કે એ લગભગ પાંગળા ને પરાવલંબી બનીજાય. એના મનમા એવી ગુરુતા ગ્રંથિ બંધય જાય કે એમણે ધરતી પર અવતરીને દુનિયા પર ઉપકાર કર્યો છે.અરે ભાઇ , કાલાઘેલા તો તમારા માબાપના. એક નહિ પણ સાત ખોટ્ય હો તો અમને શું ફરક પડે? you are just another human being in eye of world. પણ આવા લોકો પોતાની જાતે કશુ કરવુ, વિચારવુ કે પોતાના પગ પર ઉભા રહેવાનુ વિચારી જ શકતા નથી.આવા લોકો જિવનભર માબાપ પર બોજો બનીને જીવે ને જીવનનો આધાર ખસી જાય ત્યારે રોડ પર આવી જાય. ત્યારે કહેવુ પડે કે ખોટ્યનુ ખોટમાં જાય.
No comments:
Post a Comment