મધરાત થવા આવી હતી, હજુ પણ જાગતા અરુણાબેને કરવટ બદલીને અમુલભાઇ તરફ જોયુ. નાઇટલેમ્પના ઝાંખા અજવાળામાં આંખો બંધ કરીને સુતેલા લાગતા અમુલભાઇ જાગે છે એ એને સમજાઇ ગયુ, બન્નેના ઉજાગરાનુ કારણ હતુ એમની લાડલી 'આઝાદી' અથવા આરોહી.છેલ્લ્ા થોડા સમયથી એનુ વર્તન ચિંતાજનક લાગતુ હતુ.ગમે ત્યારે બહાર જવુ, રાત્રે મોડા ઘેર આવવુ,એની પ્રવૃતિ વિષે પુછાય નહિ.વજુદ વિનાના બહાના, સામે દલીલ કરવી,તોછડાઇથી જવાબ આપવાના, મન પડે ત્યારે ખાવાનુ , નહાવાનુ સુવાનુ માનો કે બધો નિત્યક્રમ અનિયમિત થઇ ગયો હતો. હજુ મહિના પહેલા એના સોળ વરસ પુરા થયા હતા. લાગતુ હતુ કે યૌવનનો પ્રથમ સ્પર્શ જાણે ઝંઝાવત બનીને આવ્યો હતો! આરોહી અમુલભાઇ ને અરુણાબેનનુ એકમાત્ર સંતાન. બન્ને પતિ પત્નિ એમની યુવાનીમાં કારકીર્દી બનાવવાની ધુનમા હતા. જીવનમાં કાઇક કરી બતાવવુ,ઉન્નતિના શિખર સર કરવા આવા અનેકવિધ સપના ને એને સાકાર કરવા મહેનત પણ કરી હતી.આમ તો લગ્ન જ મોડા કર્યા ને આવી મહત્વાકાંક્ષા. પરિવારના વિસ્તાર માટે વિલંબ થઇ ગયો. એટલે ચાલીસી પછી આરોહીનો જન્મ. પછી એને માટે ભાઇ કે બેનનો આગ્રહ જતો કરેલો. હવે પાછલી વયે જન્મેલા સંતાનને પોતે કેટલો સાથ આપી શકે એ વિચાર સતાવતો.બન્નેના પરિવાર સાસરુ કર પિયરમાં જરુર પડે ત્યારે માર્ગદર્શન કે હુંફ આપે એવુ કોઇ નહોતુ.તો સુખદુઃખમાં સહભાગી થાય એવા ભાઇ ભાંડૂ પણ નહિ હોવાના. એટલે બન્નેએ સમજીવિચારીને એનુ ઘડતર કર્યુ હતુ. આરોહીને બચપણથી જ પોતાના નાના નાના કામ જાતે કરીલેવાની ટેવ પાડેલી. જેથી એનામાં સ્વાવલંબન ને આત્મવિશ્ર્વાસ ખીલે. ને બીજા લોકો પર ઓછામાં ઓછો આધાર રાખવો પડે. જાતે જચાલીને સ્કુલમાં આવે જાય. પોતાની જરુરી સામગ્રી જાતે જ ખરીદી લાવે. વાલીની જરુરિયાત સિવાયની સ્કુલનુ દરેક કામ જાતે કરી નાખે.થોડી મોટી થતા ગમે એવા વાહનની ભીડભાડમાય સાઇકલ ચલાવીને સ્કુલે જાય. એટલે પરંપરાગત ભારતીય કન્યા કરતા અલગ તરી આવે. જમાને જમાને નીતિનિયમો ને સારા નરસાની વ્યાખ્યા બદલાતી રહે છે. હજુ થોડા જ વરસો પહેલા જ દિકરીને 'પારકી થાપણ' માનીને એનો ઉછેર એના ભાવિ પરિવારએટલે કે સાસરીમાં એ ઓછામાં ઓછા સંધર્ષ સાથે ગોઠવાય શકે એ રીતે કરવામાં આવતો. એને કયારેક પોતાના ઘડતરથી બિલકુલ પરિવારમાં જીવવાનુ પણ થાય એ ધ્યાનમા રાખીને એ નમ્ર, સુશીલ, આજ્ઞાંકિત, શાંત, ચુપચાપ અન્યાય સહન કરી લે,પતિને વડીલોનો પડ્યો બોલ ઝીલે એવી સહનશીલ છોકરી ડાહી ગણાતી. વરપક્ષે આવી જ કન્યાની માંગ રહેતી. એમાં સમય પ્રમાણે થોડા ફેરફાર થયા છે. હવે મોટાભાગના પરિવારોમાં વડ જેવા વડીલોની ઓથ નથી હોતી. તો ભીડ પડે ત્યારે નમાયા,નબાપા કે અનાથ બાળકોની જવાબદારી લેવાવાળા કાકા,મામા,મોટાભાઇ કે બહેનો પ્રમાણમાં ઓછા થતા જાય છે. વ્યકિતગત વિચારસરણી વધતી જાય છે. કુટુંબભાવના ઓસરતી જાય છે. આવા સંજોગોમાં 'લજ્જા સ્ત્રીનુ ભૂષણ' એવા સુત્રો હાસ્યાસ્પદ લાગે છે.સ્ત્રીઓને ચાર દિવાલ છોડીને આજીવિકા માટે પુરુષોની દુનિયામા નીકળવુ પડે છે. પોતાના હક ને રક્ષણ માટે લડવુ પણ પડેછે. એમા પણ આરોહી જેવા એકલા સંતાનને તો ખાસ. આરોહી સોળ વરસની થઇ ને એના જન્મદિને અમુલભાઇએ સ્કુટર અપાવ્યુ.'સોળ વરસે દિકરી સ્ત્રી બની જાય.સોળે સાન એમ કહેવાય. તુ હવે પુખ્ત ગણાય. સ્વતંત્ર. તારી જીંદગીના નિર્ણય તારે લેવાના'
બસ, અહીથી જ સંધર્ષ શરુ થયો. હાથમાં સ્કુટર આવતા જ આરોહી જાણે દુનિયા સર કરવા નીકળી હોય એવા નશામાં એની ઉંમરના છોકરા છોકરીના વૃંદમા ફરવા લાગી. ' તમે વાહન આપીને જાણે વાંદરાને દારુ પાવા જેવુ કર્યુ છે. ' અરુણાબેને હતાશાથી કહ્યુ
' વાહન અપાવવાનો મારો આશય એ હતોકે રાતવરત કોકના સ્કુટર પર જાય, બહાના બતાવે કે જેની સાથે ગયા હોઇએ એની રાહ જોવી પડે. એટલે વહેલા મોડુ થાય. ' અમુલભાઇએ પોતાનો બચાવ કર્યો. ' ને હવે નવુ બહાનુ,આને લેવા ગઇ હતી ને આને મુકવા ગઇ હતી.ગેસ ખલાસ થઇ ગયો હતો ને ગેસની લાઇન લાંબી હતી. રસ્તામાં ત્રાફિક હતો .વગેરે. સરવાળે પરિસ્થિતિ તો એ જ રહી ને. ' અરુણાબેને બળાપો કાઢ્યો. પતિ પત્નિ એક વાતે નસીબદાર હતા કે એમની અંગત જીંદગીમા અહમનો ટકરાવ નહોતો.બન્ને બૌધ્ધિક ને શૈક્ષણિક સ્તરે સમાન હતા. પરસ્પર આદર નેસમજણ હતી. એટલે એકબીજાની વિરોધને મેણાટોણા માનીને સામસામી દલીલો કરીને ઝધડા કરવા ને બદલે સમજવા પ્રયત્ન કરતા.કોઇ પણ સમસ્યામાં એકબીજાનો વાંક કાઢવા કરતા સાથે મળીને ઉકેલ લાવતા. આવુ આદર્શ યુગલ હતુ તો સામે સ્વતંત્ર કરતા સ્વચ્છંદી દિકરી હતી. એટલામાં નીચે સ્કુટર નો અવાજ આવ્યો.દાદરા પર સેન્ડલનો ઠક ઠક ઉતાવળો અવાજ સંભળાયો. અમુલભાઇએ અરુણાબેનના હાથ પર હાથ મુક્યો. 'તુ અહી જ રહેજે. તું કશુ બોલીશ એટલે વાત દલીલ પર ચઢી જશે. આટલી મોડી રાતે બોલાચાલી સારી નહિ. હુ એને શાંતિથી સમજાવવા કોશિશ કરુ છું. એણે બતી જલાવી. બેઠકરુમમા સોફા પર બુક લઇને બેઠા. ત્યા ઘંટડી વાગી. પણ બારણુ ખોલવાને બદલે એ એમ જ બેસી રહ્યા. ચાર પાંચ વાર બેલ વગાડીને થાકેલી આરોહીએ છેવટે ખિસ્સામાથી ચાવી શોધીને જાતે બારણુ ખોલ્યુ. અંદર આવીને જોયુ તો પપ્પા સામે જ સોફા પર જાગતા જ બેઠા હતા! એ થોડી ચીડથી બોલી.' આ શુ, તમે ઘંટડી નહોતી સાંભળી? બારણુ કેમ ન ખોલ્યુ?
No comments:
Post a Comment